It's always time for a new adventure
Nepal, voor altijd in mijn hart.
Lieve vrienden, familie kenissen en trouwe fans
In de laatste grote twee weken in Nepal heb ik de kans gekregen om het prachtige land te ontdekken. Ik heb er enorm van genoten! In de eerst week bezochten ik, samen met de andere Artevelde studenten, het nationaal park Chitwan. Hier deden we enkele prachtige natuurwandelingen, een jeepsafari en mochten we olifanten wassen. We zagen dieren zoals neushoorns, olifanten, beren, krokodillen, apen en enorm veel vogels, waar onze gids maar al te graag over vertelde. Het was adembenemend om dit allemaal te zien.
Om onze eerste week in stijl af te sluiten besloten we om met enkelen van ons te gaan cayoningen. We rappelden van een 45 meter hoge waterval in ijskoud water. Ik heb nogal wat hoogtevrees. Je kan je wel voorstellen dat ik het bijna letterlijk in mijn broek deed toen ik op de top stond. Maar toen ik beneden was, was het allemaal de moeite waard. Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld. Wat we niet wisten, is dat er enorm veel bloedzuigers in het water en in de jungle zaten. Al snel zaten ze overal op onze voeten en benen. Opnieuw een nieuwe, deze keer een bloederige, ervaring erbij. De Nepalezen wisten ons te vertellen dat deze bloedzuigers slecht bloed uit ons lichaam zogen en dat we dus eigenlijk werden getrakteerd op een gratis spa behandeling. Ik heb hier sterk mijn twijfels bij, maar soms moet ik gewoon eens ‘on the bright side of life’ kijken en geloven dat ik nu gezuiverd ben van mijn slecht bloed. Yes!
Het begin van de tweede week vertrok ik dan met nog enkele andere studenten op een trekking door de Poon Hill regio. Het waren 5 zware dagen. Ik hield er twee blauwe teennagels aan over en zwaar overbelaste longen die dit niet gewoon zijn. Maar, ik kan bijna niet beschrijven wat een ervaring dit geweest is. Ik heb mijn grenzen echt moeten verleggen en ik kan met trots zeggen dat ik tot bijna 4000 meter hoog geklommen heb. Ik voel me trotser dan ooit. De meest waardevolle extra is dat ik er ook nog eens vrienden voor het leven aan over gehouden heb. We hebben het lastig gehad, maar de band is sterker dan ooit geworden. Wat was ik trots op die meiden. Tijdens onze laatste dagen in Pokhara hebben we nog souvenirs gekocht en genoten van al het goede dat deze stad ons te bieden had. We sloten af met vele lekkere desserts, ontbijtjes en theetjes met zicht op het meer. Ze zeggen dat pure schoonheid moeilijk te vinden, maar het meer bij Pokhara is nogtans zo groot … Hoe hebben ze daar ooit naast kunnen kijken.
Onze vlucht terug naar huis verliep volledig in Nepalese stijl. We hadden een grote vertraging, sliepen hierdoor een nacht in Istanbul en kregen onze bagage pas twee dagen later in België terug. Dat noem ik nu eens een déja-vu! 😉
Lieve mensen, dit waren echt wel drie geweldige maanden. Ik zal ze koesteren voor heel mijn leven. Ik heb zo veel bijgeleerd over Nepal, de cultuur daar, over onderwijs en zeker over mezelf. Ik denk dat ik alles pas echt zal vatten wanneer ik terug thuis ben. Dit was een onbeschrijfelijk fantastische ervaring. Ik kan niet wachten tot mijn volgende avontuur, want ik heb nu echt wel de smaak te pakken. Ik laat jullie zeker iets weten over mijn volgende blog 😉
Dank u om mij te volgen tijdens dit avontuur. Het was de moeite!
Tot snel!
Dikke kus, Nina
In de laatste grote twee weken in Nepal heb ik de kans gekregen om het prachtige land te ontdekken. Ik heb er enorm van genoten! In de eerst week bezochten ik, samen met de andere Artevelde studenten, het nationaal park Chitwan. Hier deden we enkele prachtige natuurwandelingen, een jeepsafari en mochten we olifanten wassen. We zagen dieren zoals neushoorns, olifanten, beren, krokodillen, apen en enorm veel vogels, waar onze gids maar al te graag over vertelde. Het was adembenemend om dit allemaal te zien.
Om onze eerste week in stijl af te sluiten besloten we om met enkelen van ons te gaan cayoningen. We rappelden van een 45 meter hoge waterval in ijskoud water. Ik heb nogal wat hoogtevrees. Je kan je wel voorstellen dat ik het bijna letterlijk in mijn broek deed toen ik op de top stond. Maar toen ik beneden was, was het allemaal de moeite waard. Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld. Wat we niet wisten, is dat er enorm veel bloedzuigers in het water en in de jungle zaten. Al snel zaten ze overal op onze voeten en benen. Opnieuw een nieuwe, deze keer een bloederige, ervaring erbij. De Nepalezen wisten ons te vertellen dat deze bloedzuigers slecht bloed uit ons lichaam zogen en dat we dus eigenlijk werden getrakteerd op een gratis spa behandeling. Ik heb hier sterk mijn twijfels bij, maar soms moet ik gewoon eens ‘on the bright side of life’ kijken en geloven dat ik nu gezuiverd ben van mijn slecht bloed. Yes!
Het begin van de tweede week vertrok ik dan met nog enkele andere studenten op een trekking door de Poon Hill regio. Het waren 5 zware dagen. Ik hield er twee blauwe teennagels aan over en zwaar overbelaste longen die dit niet gewoon zijn. Maar, ik kan bijna niet beschrijven wat een ervaring dit geweest is. Ik heb mijn grenzen echt moeten verleggen en ik kan met trots zeggen dat ik tot bijna 4000 meter hoog geklommen heb. Ik voel me trotser dan ooit. De meest waardevolle extra is dat ik er ook nog eens vrienden voor het leven aan over gehouden heb. We hebben het lastig gehad, maar de band is sterker dan ooit geworden. Wat was ik trots op die meiden. Tijdens onze laatste dagen in Pokhara hebben we nog souvenirs gekocht en genoten van al het goede dat deze stad ons te bieden had. We sloten af met vele lekkere desserts, ontbijtjes en theetjes met zicht op het meer. Ze zeggen dat pure schoonheid moeilijk te vinden, maar het meer bij Pokhara is nogtans zo groot … Hoe hebben ze daar ooit naast kunnen kijken.
Onze vlucht terug naar huis verliep volledig in Nepalese stijl. We hadden een grote vertraging, sliepen hierdoor een nacht in Istanbul en kregen onze bagage pas twee dagen later in België terug. Dat noem ik nu eens een déja-vu! 😉
Lieve mensen, dit waren echt wel drie geweldige maanden. Ik zal ze koesteren voor heel mijn leven. Ik heb zo veel bijgeleerd over Nepal, de cultuur daar, over onderwijs en zeker over mezelf. Ik denk dat ik alles pas echt zal vatten wanneer ik terug thuis ben. Dit was een onbeschrijfelijk fantastische ervaring. Ik kan niet wachten tot mijn volgende avontuur, want ik heb nu echt wel de smaak te pakken. Ik laat jullie zeker iets weten over mijn volgende blog 😉
Dank u om mij te volgen tijdens dit avontuur. Het was de moeite!
Tot snel!
Dikke kus, Nina
Ghalechhap, u was geweldig
Beste vrienden, familie, kennissen en trouwe fans,
Tijdens de laatste week op de school werden we ingezet als het persoonlijke schilderteam. Ik wist wel dat al mijn ervaring bij de Colora eens van pas zou komen. 😆 Het plan was om de deuren te verven en om op de zijkant van de school een grote tekening te schilderen. Met goede moed begonnen we met het schuren van de deuren. Toen we ongeveer halverwege waren, kwam een of andere Nepalese man uit het schoolteam ons vertellen dat dit schoolgebouw binnen enkele maanden zou verdwijnen. Je zou je toch echt afvragen of de Nepalezen ooit eens in de toekomstige tijd denken. Dat leven van dag op dag heb ik na een dikke twee maanden nog steeds niet onder de knie. Ons plan belandde dus volledig in het water, maar we bleven niet bij de pakken neerzitten. We gebruikten ons creativiteit gewoon bij een ander gebouw. Dit verliep gelukkig vlekkeloos (niet letterlijk nemen 😉). Ik moet eerlijk toegeven dat ik ongelofelijk trots ben op ons werk. Wil je ook trots zijn op mij? Bekijk dan de foto’s op mijn blog! 😉
Hoe meer het einde van de week naderde, hoe meer de sfeer veranderde. We merkten aan de leerkrachten, leerlingen, gastgezin en dorpelingen dat ze beseften dat we bijna zouden vertrekken. Ook voor mij voelde iedere dag steeds vreemder aan. Het beseffen dat je een soort van tweede thuis zal moeten verlaten en hier waarschijnlijk niet meer zal terugkeren, is zeer hard en moeilijk.
Het afscheid van de school brak aan. Er werd op vrijdag een afscheidsceremonie georganiseerd. We werden overbeladen met bloemen, tika’s, cadeautjes van leerlingen en leerkrachten en prachtige speeches. Enkele leerkrachten en leerlingen konden hun tranen niet bedwingen en ook ikzelf had het heel moeilijk. Het doet pijn om zo veel geweldige mensen te moeten achterlaten. Alle leerkrachten hadden zo’n open hart voor ons. Ze stonden altijd klaar met vragen over België en over mijn leven. Ook zij waren steeds bereid om over hun leven en land te spreken. Het is heel leuk om te ontdekken dat er naast de vele verschillen ook zo veel gelijkenissen zijn. Op vlak van school waren ze steeds benieuwd naar nieuwe technieken die ik in mijn lessen probeerde en ze ontvingen ook steeds alle nieuwe werkvormen en ideeën met veel enthousiasme. Zonder hen zou mijn stage er hier nooit zo prachtig hebben uitgezien.
Ook de leerlingen zal ik heel erg missen. Iedere klas in deze school was gevuld met geweldige schatten. Hun lachjes iedere dag en de manier waarop ze me elke ochtend begroetten met “goodmorning miss” zal ik altijd in mijn gedachten en mijn hart houden.
Bovenop al dit verdriet volgt dan nog het afscheid van ons Nepalees gezinnetje. Op zaterdagochtend aten we samen nog een laatste ‘Dhal Baat’. Ik zweer het mensen, onze Nepalese mama kan de allerbeste ‘Dhal Baat’ maken. Dit komt omdat ze er ook telkens al haar liefde insteekt. Ik zal dit gehele gezin ongelofelijk hard missen, maar mijn Nepalese broertje heeft toch het meest speciale plaatsje in mijn hart. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe hard ik hem en zijn gekke dierengeluiden zal missen.
Het was eerlijk waar een onvergetelijke ervaring om in een gastgezin te verblijven. We maakten vele mooie, maar ook moeilijke momenten mee. Maar dit is dan ook normaal in een echte familie. Ik zal hen nooit vergeten en hoop hen zeker ooit nog eens terug te zien.
Het volgende blogbericht zal gaan over mijn laatste twee weken in Nepal. Ik zal nu nog twee weken genieten van het land en nog zo veel mogelijk proberen te ontdekken voor ik terugkeer naar België.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Tijdens de laatste week op de school werden we ingezet als het persoonlijke schilderteam. Ik wist wel dat al mijn ervaring bij de Colora eens van pas zou komen. 😆 Het plan was om de deuren te verven en om op de zijkant van de school een grote tekening te schilderen. Met goede moed begonnen we met het schuren van de deuren. Toen we ongeveer halverwege waren, kwam een of andere Nepalese man uit het schoolteam ons vertellen dat dit schoolgebouw binnen enkele maanden zou verdwijnen. Je zou je toch echt afvragen of de Nepalezen ooit eens in de toekomstige tijd denken. Dat leven van dag op dag heb ik na een dikke twee maanden nog steeds niet onder de knie. Ons plan belandde dus volledig in het water, maar we bleven niet bij de pakken neerzitten. We gebruikten ons creativiteit gewoon bij een ander gebouw. Dit verliep gelukkig vlekkeloos (niet letterlijk nemen 😉). Ik moet eerlijk toegeven dat ik ongelofelijk trots ben op ons werk. Wil je ook trots zijn op mij? Bekijk dan de foto’s op mijn blog! 😉
Hoe meer het einde van de week naderde, hoe meer de sfeer veranderde. We merkten aan de leerkrachten, leerlingen, gastgezin en dorpelingen dat ze beseften dat we bijna zouden vertrekken. Ook voor mij voelde iedere dag steeds vreemder aan. Het beseffen dat je een soort van tweede thuis zal moeten verlaten en hier waarschijnlijk niet meer zal terugkeren, is zeer hard en moeilijk.
Het afscheid van de school brak aan. Er werd op vrijdag een afscheidsceremonie georganiseerd. We werden overbeladen met bloemen, tika’s, cadeautjes van leerlingen en leerkrachten en prachtige speeches. Enkele leerkrachten en leerlingen konden hun tranen niet bedwingen en ook ikzelf had het heel moeilijk. Het doet pijn om zo veel geweldige mensen te moeten achterlaten. Alle leerkrachten hadden zo’n open hart voor ons. Ze stonden altijd klaar met vragen over België en over mijn leven. Ook zij waren steeds bereid om over hun leven en land te spreken. Het is heel leuk om te ontdekken dat er naast de vele verschillen ook zo veel gelijkenissen zijn. Op vlak van school waren ze steeds benieuwd naar nieuwe technieken die ik in mijn lessen probeerde en ze ontvingen ook steeds alle nieuwe werkvormen en ideeën met veel enthousiasme. Zonder hen zou mijn stage er hier nooit zo prachtig hebben uitgezien.
Ook de leerlingen zal ik heel erg missen. Iedere klas in deze school was gevuld met geweldige schatten. Hun lachjes iedere dag en de manier waarop ze me elke ochtend begroetten met “goodmorning miss” zal ik altijd in mijn gedachten en mijn hart houden.
Bovenop al dit verdriet volgt dan nog het afscheid van ons Nepalees gezinnetje. Op zaterdagochtend aten we samen nog een laatste ‘Dhal Baat’. Ik zweer het mensen, onze Nepalese mama kan de allerbeste ‘Dhal Baat’ maken. Dit komt omdat ze er ook telkens al haar liefde insteekt. Ik zal dit gehele gezin ongelofelijk hard missen, maar mijn Nepalese broertje heeft toch het meest speciale plaatsje in mijn hart. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe hard ik hem en zijn gekke dierengeluiden zal missen.
Het was eerlijk waar een onvergetelijke ervaring om in een gastgezin te verblijven. We maakten vele mooie, maar ook moeilijke momenten mee. Maar dit is dan ook normaal in een echte familie. Ik zal hen nooit vergeten en hoop hen zeker ooit nog eens terug te zien.
Het volgende blogbericht zal gaan over mijn laatste twee weken in Nepal. Ik zal nu nog twee weken genieten van het land en nog zo veel mogelijk proberen te ontdekken voor ik terugkeer naar België.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Culturen in the mix
Beste vrienden, familie, kennissen en trouwe fans,
Onze voorlaatste week in Ghalechhap bevatte weer veel nieuwe en unieke ervaringen. We zetten de week in met het benutten van onze Belgische kookkunsten. De dagelijkse ‘Dhal Baat’ werd ingewisseld voor frietjes met kip en appelmoes. Vooraf waren we bang voor het resultaat, maar ik zeg jullie eerlijk, het was een succes! De appelmoes was even wennen voor ons Nepalees gezin, maar de kip en de frieten werden met veel smaak opgegeten. Ook wij hebben er erg van genoten. Of dit nu aan ons kooktalent lag of aan het feit dat we dit eten gemist hebben, laat ik liever in het midden. 😉
Tijdens deze week gaven we nog een laatste keer het beste van onszelf tijdens de laatste lessen. We probeerden zowel wat leuke spellen met de leerlingen te spelen als wat te herhalen voor de komende examens. Het was raar om onze laatste lesdag in te zetten. Na twee maanden hier les te geven, hecht je je aan de dagelijkse routine en het contact met de leerkrachten en de leerlingen. Ik zal het lesgeven in deze school wel missen. De leerlingen zijn hier telkens zo enthousiast en gehoorzaam. Ze willen heel graag bijleren en dit zorgt ervoor dat ik mij hier altijd de meest gelukkige leerkracht voel.
We eindigden de week met een traditionele, Nepalese picknick… voor de verandering 😉. Net zoals alle voorgaande picknicks werd er veel gegeten, gebabbeld en gedanst. En ik hoor het u al denken, ja, er was opnieuw een driegangen menu met ingewanden als voorgerecht. Jammie… Maar, deze picknick was toch nog net iets specialer dan de anderen. Er was namelijk een relegieus feest aan de gang bij de tempel naast de school. Er werden dieren geofferd voor de Goden. De Nepalezen waren duidelijk trots op dit ritueel, dus besliste ik om van mijn hart een steen te maken en dit deeltje van de Nepalese cultuur te bezichtigen. Er werden 5 verschillende dieren geofferd: een geit, een schaap, een duif, een eend en een buffel. Zo’n ritueel zag er als volgt uit. Deze dieren worden eerst besprenkeld met een rode vloeistof. Daarna liepen de Nepalezen met een orkest en de dieren driemaal rond de tempel. Vervolgens werden de dieren een voor een een kopje kleiner gemaakt… letterlijk. Ze werden met hun hoofd op een bamboestok gelegd. Daarna kwam een man met een groot zwaard om de dieren elk om beurt te onthoofden. Als laatste stap wordt het onthoofde lichaam nog eenmaal rond de tempel getrokken om een kring van bloed te creëren rond de tempel.
Ik moet jullie eerlijk toegeven dat ik tijdens het onthoofden telkens weggekeken heb. Ik wil heel graag deelnemen aan hun cultuur en ik ben blij dat ik mag participeren, maar dit deed mijn hart te veel pijn. Het eren van de Goden met dierenoffers blijft in mijn ogen toch maar een gruwelijke bedoening.
Volgende week beleven we onze laatste week in Ghalechhap. Ik weet nu al dat deze week een zware zal worden.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Onze voorlaatste week in Ghalechhap bevatte weer veel nieuwe en unieke ervaringen. We zetten de week in met het benutten van onze Belgische kookkunsten. De dagelijkse ‘Dhal Baat’ werd ingewisseld voor frietjes met kip en appelmoes. Vooraf waren we bang voor het resultaat, maar ik zeg jullie eerlijk, het was een succes! De appelmoes was even wennen voor ons Nepalees gezin, maar de kip en de frieten werden met veel smaak opgegeten. Ook wij hebben er erg van genoten. Of dit nu aan ons kooktalent lag of aan het feit dat we dit eten gemist hebben, laat ik liever in het midden. 😉
Tijdens deze week gaven we nog een laatste keer het beste van onszelf tijdens de laatste lessen. We probeerden zowel wat leuke spellen met de leerlingen te spelen als wat te herhalen voor de komende examens. Het was raar om onze laatste lesdag in te zetten. Na twee maanden hier les te geven, hecht je je aan de dagelijkse routine en het contact met de leerkrachten en de leerlingen. Ik zal het lesgeven in deze school wel missen. De leerlingen zijn hier telkens zo enthousiast en gehoorzaam. Ze willen heel graag bijleren en dit zorgt ervoor dat ik mij hier altijd de meest gelukkige leerkracht voel.
We eindigden de week met een traditionele, Nepalese picknick… voor de verandering 😉. Net zoals alle voorgaande picknicks werd er veel gegeten, gebabbeld en gedanst. En ik hoor het u al denken, ja, er was opnieuw een driegangen menu met ingewanden als voorgerecht. Jammie… Maar, deze picknick was toch nog net iets specialer dan de anderen. Er was namelijk een relegieus feest aan de gang bij de tempel naast de school. Er werden dieren geofferd voor de Goden. De Nepalezen waren duidelijk trots op dit ritueel, dus besliste ik om van mijn hart een steen te maken en dit deeltje van de Nepalese cultuur te bezichtigen. Er werden 5 verschillende dieren geofferd: een geit, een schaap, een duif, een eend en een buffel. Zo’n ritueel zag er als volgt uit. Deze dieren worden eerst besprenkeld met een rode vloeistof. Daarna liepen de Nepalezen met een orkest en de dieren driemaal rond de tempel. Vervolgens werden de dieren een voor een een kopje kleiner gemaakt… letterlijk. Ze werden met hun hoofd op een bamboestok gelegd. Daarna kwam een man met een groot zwaard om de dieren elk om beurt te onthoofden. Als laatste stap wordt het onthoofde lichaam nog eenmaal rond de tempel getrokken om een kring van bloed te creëren rond de tempel.
Ik moet jullie eerlijk toegeven dat ik tijdens het onthoofden telkens weggekeken heb. Ik wil heel graag deelnemen aan hun cultuur en ik ben blij dat ik mag participeren, maar dit deed mijn hart te veel pijn. Het eren van de Goden met dierenoffers blijft in mijn ogen toch maar een gruwelijke bedoening.
Volgende week beleven we onze laatste week in Ghalechhap. Ik weet nu al dat deze week een zware zal worden.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Een week in andermans schoenen.
Beste vrienden, familie, kennissen en trouwe fans,
Deze week zag er voor ons anders uit dan we gewoon zijn. We verwisselden van rol met de studenten die in het Machhapuchhregebied leven en daar lesgeven in het dorpje Bhurjungkhola. Zij namen dan weer onze plaats in en gingen met hun vieren naar ons dorpje Ghalechhap. We zagen het allemaal zitten!
Alles was anders, dat merkten we al vanaf ons vertrek uit Pokhara. Onze zware 5 uur durende tocht werd ingewisseld in een taxiritje van 10 minuten en een busritje van een klein uurtje. Aangekomen in het dorp Bhurjungkhola vonden we, na wat zoeken, het huis van ons nieuwe gastgezin. Dit zag er ook meteen volledig anders uit dan ons huisje in Ghalechhap. De huizen en tuinen zijn er ommuurd en veel groter. In tegenstelling tot bij ons, waar iedereen op elk moment langskomt en een praatje komt slaan, kan je hier toch minder snel onverwacht bezoek verwachten. Ze leven er ook veel minder buiten. Het huisje van het gastgezin beschikt over een grote eetkamer en zitkamer. De bedden zijn ook toch een stuk zachter en het eten gevarieerder. Dus qua comfort was het er zeker inorde, en dat deed wel eens deugd.
Toen we ons gastgezin ontmoetten, merkten we direct dat ze er al wat studenten gewoon zijn. Ze kijken minder op van wat je doet en gaan meer door met hun eigen leven. Dit ervaren we zowel positief als negatief. We vonden het aan de ene kant leuk om wat minder regels te hebben en dus meer te kunnen doen wat we zelf willen en gewoon zijn. Aan de andere kant ben je hierdoor wel minder verplicht om mee te gaan in hun cultuur en manier van leven en zo ben je hier dan ook minder toe geneigd. Ook hebben we eigenlijk niet veel samen gezeten met het hele gezin. ‘s Avonds nog uren praten, spelletjes spelen of televisie kijken, kwam hier minder voor. Dat hebben we toch af en toe gemist.
Het gastgezin stelde veel vragen over ons gastgezin in Ghalechhap. Bij vele dingen moesten zij toch wel hard lachen. Zij vinden duidelijk dat wij in een gastgezin leven dat niet echt mee is met hun tijd. In hun woorden: we leven nog in de 18de eeuw. Ach ja, de nieuwste tijd had waarschijnlijk ook wel zijn charmes.
Ook beseften we al snel dat onze conditie een stuk achteruit zou gaan tijdens deze week wanneer we de weg naar school aflegden. We gingen naar buiten langs onze metalen poort en al wat we zagen was vlak, vlak en nog eens vlak. Een vlot en kort tochtje van 10 minuten en je bent al aangekomen op de school. We zeggen duidelijk DE school, want schooltje is hier zeker niet van toepassing. Het gebouw en het leerlingenaantal is er aanzienlijk groter.
We hadden voor de school een muzisch project voorbereid dat we volledig zagen zitten, maar jammer genoeg kregen we bij de aankomst op school van de directeur te horen dat we het project niet mochten uitvoeren. In ruil kregen we de kleuterklassen om te begeleiden. Joepie! (Ruik hier het sarcamse a.u.b. 😉)
Tijdens ons weekje lesgeven stonden we versteld van de grote, luide klassen en van de hoeveelheid snot en kwijl dat een kleuter kan produceren. Kleine snotneuzen zijn misschien wel super schattig en soms hilarisch, maar de portie geduld die je ervoor nodig hebt, is toch zeker niet te onderschatten.
Ondanks dat het project wat in het water viel, hebben we toch echt kunnen genieten van ons verblijf. Zo bezochten we na de schooluren een ‘fish farm’, deden we een mooie wandeling langs de rivier en genoten van de prachtige bergen en omgeving.
Het was dus zeker de moeite om ons eens in te leven in wat voor andere studenten dagelijkse kost is. We hebben nu een wat bredere kijk op hoe het leven in Nepal er kan uitzien. Maar, we verlangen toch al een beetje terug naar ons eigen gastgezinnetje en onze schatten van leerlingen.
Volgende week zetten we de laatste twee weken van onze stage in. We staan er soms niet bij stil hoe snel de tijd kan gaan. Over onze laatste weken in Ghalechhap lees je alles in mijn volgend blogbericht!
Tot snel!
Kusjes, Nina
Deze week zag er voor ons anders uit dan we gewoon zijn. We verwisselden van rol met de studenten die in het Machhapuchhregebied leven en daar lesgeven in het dorpje Bhurjungkhola. Zij namen dan weer onze plaats in en gingen met hun vieren naar ons dorpje Ghalechhap. We zagen het allemaal zitten!
Alles was anders, dat merkten we al vanaf ons vertrek uit Pokhara. Onze zware 5 uur durende tocht werd ingewisseld in een taxiritje van 10 minuten en een busritje van een klein uurtje. Aangekomen in het dorp Bhurjungkhola vonden we, na wat zoeken, het huis van ons nieuwe gastgezin. Dit zag er ook meteen volledig anders uit dan ons huisje in Ghalechhap. De huizen en tuinen zijn er ommuurd en veel groter. In tegenstelling tot bij ons, waar iedereen op elk moment langskomt en een praatje komt slaan, kan je hier toch minder snel onverwacht bezoek verwachten. Ze leven er ook veel minder buiten. Het huisje van het gastgezin beschikt over een grote eetkamer en zitkamer. De bedden zijn ook toch een stuk zachter en het eten gevarieerder. Dus qua comfort was het er zeker inorde, en dat deed wel eens deugd.
Toen we ons gastgezin ontmoetten, merkten we direct dat ze er al wat studenten gewoon zijn. Ze kijken minder op van wat je doet en gaan meer door met hun eigen leven. Dit ervaren we zowel positief als negatief. We vonden het aan de ene kant leuk om wat minder regels te hebben en dus meer te kunnen doen wat we zelf willen en gewoon zijn. Aan de andere kant ben je hierdoor wel minder verplicht om mee te gaan in hun cultuur en manier van leven en zo ben je hier dan ook minder toe geneigd. Ook hebben we eigenlijk niet veel samen gezeten met het hele gezin. ‘s Avonds nog uren praten, spelletjes spelen of televisie kijken, kwam hier minder voor. Dat hebben we toch af en toe gemist.
Het gastgezin stelde veel vragen over ons gastgezin in Ghalechhap. Bij vele dingen moesten zij toch wel hard lachen. Zij vinden duidelijk dat wij in een gastgezin leven dat niet echt mee is met hun tijd. In hun woorden: we leven nog in de 18de eeuw. Ach ja, de nieuwste tijd had waarschijnlijk ook wel zijn charmes.
Ook beseften we al snel dat onze conditie een stuk achteruit zou gaan tijdens deze week wanneer we de weg naar school aflegden. We gingen naar buiten langs onze metalen poort en al wat we zagen was vlak, vlak en nog eens vlak. Een vlot en kort tochtje van 10 minuten en je bent al aangekomen op de school. We zeggen duidelijk DE school, want schooltje is hier zeker niet van toepassing. Het gebouw en het leerlingenaantal is er aanzienlijk groter.
We hadden voor de school een muzisch project voorbereid dat we volledig zagen zitten, maar jammer genoeg kregen we bij de aankomst op school van de directeur te horen dat we het project niet mochten uitvoeren. In ruil kregen we de kleuterklassen om te begeleiden. Joepie! (Ruik hier het sarcamse a.u.b. 😉)
Tijdens ons weekje lesgeven stonden we versteld van de grote, luide klassen en van de hoeveelheid snot en kwijl dat een kleuter kan produceren. Kleine snotneuzen zijn misschien wel super schattig en soms hilarisch, maar de portie geduld die je ervoor nodig hebt, is toch zeker niet te onderschatten.
Ondanks dat het project wat in het water viel, hebben we toch echt kunnen genieten van ons verblijf. Zo bezochten we na de schooluren een ‘fish farm’, deden we een mooie wandeling langs de rivier en genoten van de prachtige bergen en omgeving.
Het was dus zeker de moeite om ons eens in te leven in wat voor andere studenten dagelijkse kost is. We hebben nu een wat bredere kijk op hoe het leven in Nepal er kan uitzien. Maar, we verlangen toch al een beetje terug naar ons eigen gastgezinnetje en onze schatten van leerlingen.
Volgende week zetten we de laatste twee weken van onze stage in. We staan er soms niet bij stil hoe snel de tijd kan gaan. Over onze laatste weken in Ghalechhap lees je alles in mijn volgend blogbericht!
Tot snel!
Kusjes, Nina
België missen? Geloof het of niet, het kan.
Liefste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans
Ik schrijf dit bericht na een weekje Ghalechhap. Deze week hebben we vooral lesgegeven. We zijn hier nu al een kleine twee maanden en de laatste lesdagen hier beginnen te komen. Ik kan nu al met zekerheid zeggen dat ik mijn 5 leerlingen van class 5 toch echt wel zal missen. Zo’n lieve kinderen kom je toch heel weinig tegen. Maar hier mag ik nog niet aan denken natuurlijk.
Al geniet ik van ieder moment op school en in het gastgezin, toch zijn er dingen die ik wel begin te missen. Omdat de psychologen op tv altijd zeggen dat het beter is om je gevoelens te delen en niet op te kroppen, lijst ik hier enkele dingen op die ik mis uit België.
- Gezellige wandelingen in de Vlaamse bossen
- Mama’s spaghetti
- Frietjes en vleesjes van de frituur
- Op het gemak boodschappen doen in de supermarkt
- Shoppen in de Belgische steden
- Slapen op een zachte matras
- Een lekker dessertje af en toe
(Ik mis wel wat eten, ja 😉)
- in sommige omstandigheden, een zit-wc
- Natuurlijk zeker mijn mama, papa, broer, kat en mijn liefste vriendjes en vriendinnetjes (voor de jaloerse pieten, zoals in het Eurosongfestival doet de volgorde er niet toe. Gemis is gemis)
Zit nu niet te wenen in mijn plaats he. Het is zeker niet zo dat ik het hier niet meer kan uithouden. Ik kijk er zeker naar uit om hier nog enkele weken te zijn, maar deze dingen ga ik met open armen ontvangen als ik terug ben.
Volgende week maken we opnieuw iets helemaal anders mee. Een compleet nieuwe omgeving. Ik kijk er al naar uit!
Tot snel!
Kusjes, Nina
PS: enkele dingen uit België die mij gestolen kunnen worden: het stressvolle leven, slecht weer, onbeleefde mensen (alle Nepalezen zijn heel erg vriendelijk), files, … Nepal heeft ook echt wel zijn kwaliteiten.
Ik schrijf dit bericht na een weekje Ghalechhap. Deze week hebben we vooral lesgegeven. We zijn hier nu al een kleine twee maanden en de laatste lesdagen hier beginnen te komen. Ik kan nu al met zekerheid zeggen dat ik mijn 5 leerlingen van class 5 toch echt wel zal missen. Zo’n lieve kinderen kom je toch heel weinig tegen. Maar hier mag ik nog niet aan denken natuurlijk.
Al geniet ik van ieder moment op school en in het gastgezin, toch zijn er dingen die ik wel begin te missen. Omdat de psychologen op tv altijd zeggen dat het beter is om je gevoelens te delen en niet op te kroppen, lijst ik hier enkele dingen op die ik mis uit België.
- Gezellige wandelingen in de Vlaamse bossen
- Mama’s spaghetti
- Frietjes en vleesjes van de frituur
- Op het gemak boodschappen doen in de supermarkt
- Shoppen in de Belgische steden
- Slapen op een zachte matras
- Een lekker dessertje af en toe
(Ik mis wel wat eten, ja 😉)
- in sommige omstandigheden, een zit-wc
- Natuurlijk zeker mijn mama, papa, broer, kat en mijn liefste vriendjes en vriendinnetjes (voor de jaloerse pieten, zoals in het Eurosongfestival doet de volgorde er niet toe. Gemis is gemis)
Zit nu niet te wenen in mijn plaats he. Het is zeker niet zo dat ik het hier niet meer kan uithouden. Ik kijk er zeker naar uit om hier nog enkele weken te zijn, maar deze dingen ga ik met open armen ontvangen als ik terug ben.
Volgende week maken we opnieuw iets helemaal anders mee. Een compleet nieuwe omgeving. Ik kijk er al naar uit!
Tot snel!
Kusjes, Nina
PS: enkele dingen uit België die mij gestolen kunnen worden: het stressvolle leven, slecht weer, onbeleefde mensen (alle Nepalezen zijn heel erg vriendelijk), files, … Nepal heeft ook echt wel zijn kwaliteiten.
Happy Holi! 🎉
Lieste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans
Voor jullie een kort, maar kleurrijk blogberichtje recht uit Pokhara. Hier vieren we op het moment Holi Day. In het kort bestaat dit uit elkaar omhelzen, elkaar bestrooien met kleurrijk poeder en besproeien met water. Klinkt niet speciaal, maar dat is het echt wel. De Nepalezen zijn altijd erg hartelijk en open, maar het verschil is nu dat ze je ook omhelzen en bestrooien met kleuren. Het omhelzen is toch iets wat we van de Nepalezen niet gewoon zijn. Je merkt, zeker bij de jongere generatie, dat ze het leuk vinden om eens wat affectie te krijgen. Stiekem zijn het toch bijna even grote sloebers als sommige Belgische pubers 😉.
De rest van ons weekend bestaat hoofdzakelijk uit het werken voor school, het belachelijk veel en lekker eten en altijd weer genieten van de prachtige omgeving.
Volgende week hebben we weer een weekje Ghalechhap en de week die daarop volgt zal geheel nieuwe avonturen bevatten, maar daarover meer in het volgend blogbericht 😊.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Voor jullie een kort, maar kleurrijk blogberichtje recht uit Pokhara. Hier vieren we op het moment Holi Day. In het kort bestaat dit uit elkaar omhelzen, elkaar bestrooien met kleurrijk poeder en besproeien met water. Klinkt niet speciaal, maar dat is het echt wel. De Nepalezen zijn altijd erg hartelijk en open, maar het verschil is nu dat ze je ook omhelzen en bestrooien met kleuren. Het omhelzen is toch iets wat we van de Nepalezen niet gewoon zijn. Je merkt, zeker bij de jongere generatie, dat ze het leuk vinden om eens wat affectie te krijgen. Stiekem zijn het toch bijna even grote sloebers als sommige Belgische pubers 😉.
De rest van ons weekend bestaat hoofdzakelijk uit het werken voor school, het belachelijk veel en lekker eten en altijd weer genieten van de prachtige omgeving.
Volgende week hebben we weer een weekje Ghalechhap en de week die daarop volgt zal geheel nieuwe avonturen bevatten, maar daarover meer in het volgend blogbericht 😊.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Liefde gaat door de maag... en de darmen, lever, hersenen, ...
Liefste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans
Na terug een kleine twee weken te vertoeven in ons dorpje Ghalechhap zijn we nu terug in Pokhara. Deze keer hebben we gelukkig wel zo goed als twee weken les kunnen geven op de school. Alhoewel de start van deze twee weken niet meteen met de volle energie was, dit doordat Pauline en ik een dagje zijn thuisgebleven omdat we wat ziek waren. We kunnen ons dan nog zo Nepalees voelen als we willen, onze maag denkt er soms nog anders over. Los hiervan konden we toch vele lessen geven. Hierdoor krijgt onze bachelorproef toch wat meer vorm en zijn we in staat wat dingen te realiseren in de school, wat ons zeer gelukkig maakt. De leerkrachten staan zo open om te leren! Het is natuurlijk niet altijd makkelijk en alles gaat, zeker omdat we pioniers zijn op de school, met muizenstapjes vooruit. Toch zie ik in de school echt veel mogelijkheden tot vooruitgang. Ik hoop de nieuwe derdejaars studenten van Artevelde te kunnen warm maken om hier stage te komen doen.
Het weekend in Ghalechhap zetten we in met een picknick samen met de leerkrachten. Zeker een dag om nooit meer te vergeten. We werden al de hele week warm gemaakt voor de picknick. We gingen geitenvlees eten, de nationale bloem (rododendron) zoeken en genieten van het samenzijn. Bij de aankomst, die natuurlijk weer enkele Nepalese uren later was dan voorzien, op onze prachtige picknickspot kregen we te horen dat Arno mee moest helpen met de mannen en wij met de vrouwen. Iedereen zegt steeds dat vrouwen hier een belangrijke rol krijgen en dat er veel gelijkwaardigheid is, maar wij ondervinden dat het hokjes denken toch sterk aanwezig blijft, wat toch soms lastig is voor Pauline en ik. Maar goed, wij zijn geen moeilijke mensen. De vrouwentaak bestond uit het gezellig samen groenten snijden. Wat de mannen hun taak was, was voor ons nog een raadsel, maar we vermoedden al dat het iets met het vlees was.
Toen er iemand naar beneden kwam en vroeg of we een stukje oor van de geit wilden proeven, werd ons vermoeden bevestigd. De mannen moesten weliswaar iets met het vlees doen. Of beter gezegd, iets met het geitje doen. Even later kwam Arno naar beneden en vertelde ons alles over wat hij gezien had. Hij had gelukkig het doden van het geitje zelf niet moeten zien, maar mocht wel het kuisen van de ingewanden en het snijden van het geitenvlees meemaken. Persoonlijk was ik op dat moment wel blij dat ik met de vrouwen de groenten mocht voorbereiden. Ik doe altijd mijn best om alle nieuwe ervaringen met beide handen te grijpen, maar hiervoor is mijn hartje misschien toch wat te zwak.
Het picknickdiner was toch net geen vijf sterren waard. Dit door het extreem pikant zijn van zo goed als alle maaltijden. Vooral bij de tweede gang van het diner draaide mijn maag een tiental toeren om. De tweede gang bestond namelijk uit een pikant stoofpotje van darmen, hersentjes, stukjesmaag, bloedklontertjes, lever, niertjes, etc. Ik beloofde mezelf op voorhand altijd alles te proberen en me zoveel mogelijk aan te passen, dus was ik zeer blij dat ik toch het merendeel van de maaltijd had opgegeten.
Het eten scoorde dus jammer genoeg niet zo hoog, maar voor sfeer en gezelligheid kreeg deze picknick toch een welverdiende 10. We hebben ondervonden dat onze Nepalese leerkrachten niet bang zijn om eens goed de beentjes los te gooien. We zagen heel veel hilarische dansjes. Ook dansten we zelf mee en leerden we de leerkrachten het bekende “t’smidtje” aan. We hebben buiten het dansen ook veel gelachen, genoten van de natuur en onze band met de leerkrachten enorm versterkt. Ik herhaal het nogmaals: een heel geslaagde dag dus!
De rest van de week bestond uit lesgeven, een mooie wandeling maken met het gezin, huisbezoeken doen en een indrukwekkende onweersbui meemaken.
Deze onweersbui vond plaats op zondagavond.
We kwamen net terug van een spellingswedstrijd waar ons Nepalese broertje en zijn team een welverdiende tweede plaats behaalden. We merkten onderweg dat het weer aan het keren was. We hoorden al een tijdje gerommel boven ons hoofd, maar zagen nog geen regen of bliksem.
Toen we echter goed en wel thuis waren, begon het fel te regenen en zagen we de eerste bliksemschichten. Niet veel later veranderde de regenbui in een hagelbui, die eerst nog licht was maar na een tijdje hevig begon te worden. In het begin waren we samen met ons gastgezin nog aan het lachen met het feit dat we zelfs onder het afdak nat werden, maar naargelang de storm heviger werd, zagen we dat ons gastgezin bezorgd werd. De hagelstenen werden steeds groter tot ze de grootte hadden van een pingpongbal. Toen de storm na enige tijd ging liggen, zagen we de schade die het had aangebracht. Velden kapot, sommige bomen omgevallen en zelfs meubels waren beschadigd. Het raakte ons enorm toen onze Nepalese papa vertelde dat heel wat mensen op dat moment aan het huilen waren omdat alle gewassen, en dus hun enige inkomst, verloren waren. De volgende dag merkten we echter niets aan het gedrag van de mensen. De meesten lachten zelfs om het hele gebeuren. Het verbaasde ons hoe positief ze hier proberen om te gaan met zo'n situaties en hoe ze elkaar steunen in zo’n treurige situatie. Waar maken wij ons toch soms druk over in België…
Ons volgende bericht zal een korte post worden over ons weekend in Pokhara.
PS: voor de liefhebbers post ik hier ook de link naar ons televisiedebuut in Nepal. Je kan ons een 'token of love' zien ontvangen en Pauline en mezelf zien zingen. And the Nepalese crowd goes wild 😉. Bekijk ons moment in the spotlight vanaf minuut 22.30!
https://www.youtube.com/watch?v=YlSYHBHiXvQ
Tot snel!
Kusjes, Nina
Na terug een kleine twee weken te vertoeven in ons dorpje Ghalechhap zijn we nu terug in Pokhara. Deze keer hebben we gelukkig wel zo goed als twee weken les kunnen geven op de school. Alhoewel de start van deze twee weken niet meteen met de volle energie was, dit doordat Pauline en ik een dagje zijn thuisgebleven omdat we wat ziek waren. We kunnen ons dan nog zo Nepalees voelen als we willen, onze maag denkt er soms nog anders over. Los hiervan konden we toch vele lessen geven. Hierdoor krijgt onze bachelorproef toch wat meer vorm en zijn we in staat wat dingen te realiseren in de school, wat ons zeer gelukkig maakt. De leerkrachten staan zo open om te leren! Het is natuurlijk niet altijd makkelijk en alles gaat, zeker omdat we pioniers zijn op de school, met muizenstapjes vooruit. Toch zie ik in de school echt veel mogelijkheden tot vooruitgang. Ik hoop de nieuwe derdejaars studenten van Artevelde te kunnen warm maken om hier stage te komen doen.
Het weekend in Ghalechhap zetten we in met een picknick samen met de leerkrachten. Zeker een dag om nooit meer te vergeten. We werden al de hele week warm gemaakt voor de picknick. We gingen geitenvlees eten, de nationale bloem (rododendron) zoeken en genieten van het samenzijn. Bij de aankomst, die natuurlijk weer enkele Nepalese uren later was dan voorzien, op onze prachtige picknickspot kregen we te horen dat Arno mee moest helpen met de mannen en wij met de vrouwen. Iedereen zegt steeds dat vrouwen hier een belangrijke rol krijgen en dat er veel gelijkwaardigheid is, maar wij ondervinden dat het hokjes denken toch sterk aanwezig blijft, wat toch soms lastig is voor Pauline en ik. Maar goed, wij zijn geen moeilijke mensen. De vrouwentaak bestond uit het gezellig samen groenten snijden. Wat de mannen hun taak was, was voor ons nog een raadsel, maar we vermoedden al dat het iets met het vlees was.
Toen er iemand naar beneden kwam en vroeg of we een stukje oor van de geit wilden proeven, werd ons vermoeden bevestigd. De mannen moesten weliswaar iets met het vlees doen. Of beter gezegd, iets met het geitje doen. Even later kwam Arno naar beneden en vertelde ons alles over wat hij gezien had. Hij had gelukkig het doden van het geitje zelf niet moeten zien, maar mocht wel het kuisen van de ingewanden en het snijden van het geitenvlees meemaken. Persoonlijk was ik op dat moment wel blij dat ik met de vrouwen de groenten mocht voorbereiden. Ik doe altijd mijn best om alle nieuwe ervaringen met beide handen te grijpen, maar hiervoor is mijn hartje misschien toch wat te zwak.
Het picknickdiner was toch net geen vijf sterren waard. Dit door het extreem pikant zijn van zo goed als alle maaltijden. Vooral bij de tweede gang van het diner draaide mijn maag een tiental toeren om. De tweede gang bestond namelijk uit een pikant stoofpotje van darmen, hersentjes, stukjesmaag, bloedklontertjes, lever, niertjes, etc. Ik beloofde mezelf op voorhand altijd alles te proberen en me zoveel mogelijk aan te passen, dus was ik zeer blij dat ik toch het merendeel van de maaltijd had opgegeten.
Het eten scoorde dus jammer genoeg niet zo hoog, maar voor sfeer en gezelligheid kreeg deze picknick toch een welverdiende 10. We hebben ondervonden dat onze Nepalese leerkrachten niet bang zijn om eens goed de beentjes los te gooien. We zagen heel veel hilarische dansjes. Ook dansten we zelf mee en leerden we de leerkrachten het bekende “t’smidtje” aan. We hebben buiten het dansen ook veel gelachen, genoten van de natuur en onze band met de leerkrachten enorm versterkt. Ik herhaal het nogmaals: een heel geslaagde dag dus!
De rest van de week bestond uit lesgeven, een mooie wandeling maken met het gezin, huisbezoeken doen en een indrukwekkende onweersbui meemaken.
Deze onweersbui vond plaats op zondagavond.
We kwamen net terug van een spellingswedstrijd waar ons Nepalese broertje en zijn team een welverdiende tweede plaats behaalden. We merkten onderweg dat het weer aan het keren was. We hoorden al een tijdje gerommel boven ons hoofd, maar zagen nog geen regen of bliksem.
Toen we echter goed en wel thuis waren, begon het fel te regenen en zagen we de eerste bliksemschichten. Niet veel later veranderde de regenbui in een hagelbui, die eerst nog licht was maar na een tijdje hevig begon te worden. In het begin waren we samen met ons gastgezin nog aan het lachen met het feit dat we zelfs onder het afdak nat werden, maar naargelang de storm heviger werd, zagen we dat ons gastgezin bezorgd werd. De hagelstenen werden steeds groter tot ze de grootte hadden van een pingpongbal. Toen de storm na enige tijd ging liggen, zagen we de schade die het had aangebracht. Velden kapot, sommige bomen omgevallen en zelfs meubels waren beschadigd. Het raakte ons enorm toen onze Nepalese papa vertelde dat heel wat mensen op dat moment aan het huilen waren omdat alle gewassen, en dus hun enige inkomst, verloren waren. De volgende dag merkten we echter niets aan het gedrag van de mensen. De meesten lachten zelfs om het hele gebeuren. Het verbaasde ons hoe positief ze hier proberen om te gaan met zo'n situaties en hoe ze elkaar steunen in zo’n treurige situatie. Waar maken wij ons toch soms druk over in België…
Ons volgende bericht zal een korte post worden over ons weekend in Pokhara.
PS: voor de liefhebbers post ik hier ook de link naar ons televisiedebuut in Nepal. Je kan ons een 'token of love' zien ontvangen en Pauline en mezelf zien zingen. And the Nepalese crowd goes wild 😉. Bekijk ons moment in the spotlight vanaf minuut 22.30!
https://www.youtube.com/watch?v=YlSYHBHiXvQ
Tot snel!
Kusjes, Nina
I believe I can fly!
Liefste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
Zoals jullie weten, zat ik dit weekend terug in Pokhara. Dit wil dan ook weer zeggen dat de planning vol stond. Op z’n Belgisch.
We hebben alweer veel leuke, spannende en ontspannende dingen gedaan. Ik som opnieuw alle hoogtepunten op van dit weekend:
- Het weekend inzetten met een namiddagje shoppen en lekker eten. Een milkshake zo groot als mijn hoofd als vieruurtje en de dag afsluiten met een lekkere pizza. Het leven kan toch heel mooi zijn.
- Vroeg opstaan om te gaan paragliden. Hiervoor moet je van een berg rennen met een parachute om dan gedurende 25 minuten in de lucht te zweven. Nu begrijp ik de uitspraak 'zo vrij als een vogel' echt. Mijn begeleider tijdens het paragliden kon me hier ook telkens aan herinneren. Hij zong namelijk heel graag de enige lijn die hij kende van het nummer 'I believe I can fly', de titel gewoon. Na de tiende keer begon ik wat te twijfelen aan zijn nuchterheid. Dit was wel echt een van de beste ervaringen ooit.
- Opnieuw gezellig gaan eten met de andere studenten hier in Nepal. Daar krijg ik nooit genoeg van! 😋
- De laatste dag beginnen met wat sporten, namelijk lopen en spieren trainen. Ik moet toch wel ergens compenseren voor al dat eten.
- Nog een dagje werken voor school, opnieuw met een lekkere ijsthee en een banana split. Ik moet dringend weer gaan sporten...
- Het weekend afsluiten met een heerlijke massage. Dat is zeker nodig, met al de stress die we hier ervaren. 😉
Kortom, het was alweer een geweldig en productief weekend. Iedere keer opnieuw ben ik verbaasd over hoe geweldig en mooi het hier kan zijn.
Ik kijk er wel echt naar uit om opnieuw naar Ghalechhap te gaan en het gastgezin en de kinderen en leerkrachten op school terug te zien. Ik begin me toch wel al thuis te voelen daar. Enkel die verdomde Franse wc kan me nog gestolen worden. Ik probeer me nog steeds te professionaliseren in het mikken.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Zoals jullie weten, zat ik dit weekend terug in Pokhara. Dit wil dan ook weer zeggen dat de planning vol stond. Op z’n Belgisch.
We hebben alweer veel leuke, spannende en ontspannende dingen gedaan. Ik som opnieuw alle hoogtepunten op van dit weekend:
- Het weekend inzetten met een namiddagje shoppen en lekker eten. Een milkshake zo groot als mijn hoofd als vieruurtje en de dag afsluiten met een lekkere pizza. Het leven kan toch heel mooi zijn.
- Vroeg opstaan om te gaan paragliden. Hiervoor moet je van een berg rennen met een parachute om dan gedurende 25 minuten in de lucht te zweven. Nu begrijp ik de uitspraak 'zo vrij als een vogel' echt. Mijn begeleider tijdens het paragliden kon me hier ook telkens aan herinneren. Hij zong namelijk heel graag de enige lijn die hij kende van het nummer 'I believe I can fly', de titel gewoon. Na de tiende keer begon ik wat te twijfelen aan zijn nuchterheid. Dit was wel echt een van de beste ervaringen ooit.
- Opnieuw gezellig gaan eten met de andere studenten hier in Nepal. Daar krijg ik nooit genoeg van! 😋
- De laatste dag beginnen met wat sporten, namelijk lopen en spieren trainen. Ik moet toch wel ergens compenseren voor al dat eten.
- Nog een dagje werken voor school, opnieuw met een lekkere ijsthee en een banana split. Ik moet dringend weer gaan sporten...
- Het weekend afsluiten met een heerlijke massage. Dat is zeker nodig, met al de stress die we hier ervaren. 😉
Kortom, het was alweer een geweldig en productief weekend. Iedere keer opnieuw ben ik verbaasd over hoe geweldig en mooi het hier kan zijn.
Ik kijk er wel echt naar uit om opnieuw naar Ghalechhap te gaan en het gastgezin en de kinderen en leerkrachten op school terug te zien. Ik begin me toch wel al thuis te voelen daar. Enkel die verdomde Franse wc kan me nog gestolen worden. Ik probeer me nog steeds te professionaliseren in het mikken.
Tot snel!
Kusjes, Nina
De kunst van het niets doen..
Liefste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
In Nepal hebben sommige Nepalezen nog wat moeite met het concept 'plannen'. Dit ondervinden we iedere dag opnieuw. Door dit gebrek van vele Nepalezen ben ik hier vroeger dan voorzien terug met een nieuw blogbericht vanuit Pokhara.
Na ons weekendje Pokhara gingen we met goede moed terug naar Ghalechhap. We waren helemaal klaar om terug les te geven voor twee weken. Maandagochtend, voor we vertrokken naar school, kregen we echter plots te horen dat we maandag en dinsdag geen les moesten geven. We zouden helpen met alles klaar te zetten voor woensdag. Die dag werd het nieuwe schoolgebouw geopend en daar hing een heuse ceremonie aan vast. We zagen het wel zitten om de leerkrachten en de leerlingen te helpen met het opbouwen van dit grootse feest.
We startten de maandag met een vergadering. Deze was om te beginnen al helemaal in het Nepalees, veel hadden we daar niet aan. Na een uur was de vergadering gedaan en kreeg ieder van ons een wel heel vage taak. Arno stond in voor het maken van de toegangspoorten (hoe of wat, zo ver waren ze nog niet) en Pauline en ik moesten simpelweg mee volgen met Miss Rita (de leerkracht Engels in de middelbare school).
Ik was er helemaal klaar voor. Ik wou het podium plaatsen, de school decoreren, de stoelen zetten, ... Ik wachtte vol enthousiasme op mijn eerste taak. Maar dit was buiten het "onvermoeibare" karakter van de Nepalezen gerekend. We hadden wel al een uur vergaderd, dat betekende volgens de Nepalese leerkrachten dat we toch wel wat pauze hadden verdiend. Domme ik...
De rest van de maandag bestond dan nog uit zitten, rondlopen en nog eens zitten. Ik heb toch een andere definitie voor 'productief bezig zijn'.
De dinsdag ging ik opnieuw naar school met allerlei taken in mijn hoofd die ik zou mogen doen voor het feest. Ik leer het ook nooit eh. Het enige dat Pauline en ik dinsdag hebben gedaan, is ongeveer 5 bloemenkransen gemaakt. Arno heeft 30 minuten bamboe versleept van de ene plaats naar de andere. Over rollenpatronen gesproken. Maar we mogen wel niet klagen. Het maken van die bloemenkransen bleek toch echt wel een leuke en ontspannende bezigheid te zijn en ondertussen hebben we ook heel wat kunnen praten en lachen met de andere vrouwelijke leerkrachten. Ik voel de band tussen ons en de leerkrachten toch wel al sterker worden.
Woensdag was het dan zover. De grote opening van het nieuwe gebouw was aangebroken. Ik moet zeggen, het podium en de versieringen zagen er prachtig uit. Het programma stond vol met speeches, optredens van zang en dans, ... Het programma zou beginnen om 11 uur 's morgens, Nepalese tijd. Hiermee bedoel ik dat het programma uiteindelijk startte rond 13u30. Pauline en ik hadden ondertussen al een zonneslag opgedaan en ik kreeg er nog een verbrand oor bij als plezant extraatje, waar enkele leerkrachten toch wel smakelijk om moesten lachen. Het gevoel voor humor delen we blijkbaar niet echt.
Het programma begon wat saai voor ons omdat er in het begin heel wat speeches waren van hoge Nepalese pieten, in het Nepalees natuurlijk. Daarna hadden we het al wat meer naar ons zin. We zagen prachtige Nepalese dansen, we hoorden Nepalees gezang en Pauline en ik hebben zelfs zelf gezongen op het podium. Dit werd ook gefilmd door de lokale televisiezender van het dorp. Showbizzwereld, here we come.
Donderdagochtend keerden we terug naar Pokhara omdat de school besliste om onmiddellijk de hele week vrij te nemen. In Pokhara kunnen we namelijk veel beter werken aan ons schoolwerk en er valt ook wel wat meer te beleven. Ik ben toch nog niet zo Nepalees dat ik de hele dag op een stoel niets kan doen. Dat is een kunst die ik me toch nooit eigen zal kunnen maken.
Luister in de volgende blogpost naar mijn avonturen van het tweede weekend in Pokhara.
Tot snel!
Kusjes, Nina
In Nepal hebben sommige Nepalezen nog wat moeite met het concept 'plannen'. Dit ondervinden we iedere dag opnieuw. Door dit gebrek van vele Nepalezen ben ik hier vroeger dan voorzien terug met een nieuw blogbericht vanuit Pokhara.
Na ons weekendje Pokhara gingen we met goede moed terug naar Ghalechhap. We waren helemaal klaar om terug les te geven voor twee weken. Maandagochtend, voor we vertrokken naar school, kregen we echter plots te horen dat we maandag en dinsdag geen les moesten geven. We zouden helpen met alles klaar te zetten voor woensdag. Die dag werd het nieuwe schoolgebouw geopend en daar hing een heuse ceremonie aan vast. We zagen het wel zitten om de leerkrachten en de leerlingen te helpen met het opbouwen van dit grootse feest.
We startten de maandag met een vergadering. Deze was om te beginnen al helemaal in het Nepalees, veel hadden we daar niet aan. Na een uur was de vergadering gedaan en kreeg ieder van ons een wel heel vage taak. Arno stond in voor het maken van de toegangspoorten (hoe of wat, zo ver waren ze nog niet) en Pauline en ik moesten simpelweg mee volgen met Miss Rita (de leerkracht Engels in de middelbare school).
Ik was er helemaal klaar voor. Ik wou het podium plaatsen, de school decoreren, de stoelen zetten, ... Ik wachtte vol enthousiasme op mijn eerste taak. Maar dit was buiten het "onvermoeibare" karakter van de Nepalezen gerekend. We hadden wel al een uur vergaderd, dat betekende volgens de Nepalese leerkrachten dat we toch wel wat pauze hadden verdiend. Domme ik...
De rest van de maandag bestond dan nog uit zitten, rondlopen en nog eens zitten. Ik heb toch een andere definitie voor 'productief bezig zijn'.
De dinsdag ging ik opnieuw naar school met allerlei taken in mijn hoofd die ik zou mogen doen voor het feest. Ik leer het ook nooit eh. Het enige dat Pauline en ik dinsdag hebben gedaan, is ongeveer 5 bloemenkransen gemaakt. Arno heeft 30 minuten bamboe versleept van de ene plaats naar de andere. Over rollenpatronen gesproken. Maar we mogen wel niet klagen. Het maken van die bloemenkransen bleek toch echt wel een leuke en ontspannende bezigheid te zijn en ondertussen hebben we ook heel wat kunnen praten en lachen met de andere vrouwelijke leerkrachten. Ik voel de band tussen ons en de leerkrachten toch wel al sterker worden.
Woensdag was het dan zover. De grote opening van het nieuwe gebouw was aangebroken. Ik moet zeggen, het podium en de versieringen zagen er prachtig uit. Het programma stond vol met speeches, optredens van zang en dans, ... Het programma zou beginnen om 11 uur 's morgens, Nepalese tijd. Hiermee bedoel ik dat het programma uiteindelijk startte rond 13u30. Pauline en ik hadden ondertussen al een zonneslag opgedaan en ik kreeg er nog een verbrand oor bij als plezant extraatje, waar enkele leerkrachten toch wel smakelijk om moesten lachen. Het gevoel voor humor delen we blijkbaar niet echt.
Het programma begon wat saai voor ons omdat er in het begin heel wat speeches waren van hoge Nepalese pieten, in het Nepalees natuurlijk. Daarna hadden we het al wat meer naar ons zin. We zagen prachtige Nepalese dansen, we hoorden Nepalees gezang en Pauline en ik hebben zelfs zelf gezongen op het podium. Dit werd ook gefilmd door de lokale televisiezender van het dorp. Showbizzwereld, here we come.
Donderdagochtend keerden we terug naar Pokhara omdat de school besliste om onmiddellijk de hele week vrij te nemen. In Pokhara kunnen we namelijk veel beter werken aan ons schoolwerk en er valt ook wel wat meer te beleven. Ik ben toch nog niet zo Nepalees dat ik de hele dag op een stoel niets kan doen. Dat is een kunst die ik me toch nooit eigen zal kunnen maken.
Luister in de volgende blogpost naar mijn avonturen van het tweede weekend in Pokhara.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Een drukke en zalige agenda in Pokhara
Lieve vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
We zijn nu al 3 weken in Nepal, de tijd vliegt. Na 3 weken in het gastgezin konden we even uitblazen in Pokhara. We waren volledig voorbereid op deze 3 dagen. We hebben alles gepland, en dan bedoelen we ook echt alles (we hadden een lijstje met wat we zouden eten op elk moment van de dag 😋). We hebben lekker gegeten, voor school gewerkt en vooral allemaal samen met de andere studenten leuke dingen gedaan.
In dit kort blogberichtje lijst ik graag de hoogtepunten op van dit geweldige weekend:
- Het weekend beginnen met een lekker broodje kip en een fruitsalade als lunch (zalig, zo'n maaltijd zonder rijst).
- Voor school werken met een stuk chocoladetaart (vooral dat laatste deel was dik in orde 😉).
- Een gigantisch shoppingcenter vinden waar je alles wat je nodig hebt in één keer vindt. Dromen komen echt uit.
- Na het shoppingcenter de verkeerde bus nemen en op het verkeerde kruispunt worden afgezet. Daarna de taxi moeten terugnemen omdat je echt geen idee hebt waar je bent. Klinkt stresserend, maar Pauline en ik hebben toch echt goed gelachen.
- Allemaal samen met een bootje varen op het mooie meer van Pokhara.
- Eindelijk eens de hoofdjes van mijn gezin in België en een paar van mijn allerbeste vrienden terugzien via videochat. Ik heb ze wel al een heel klein beetje gemist.
- Het mooie weekend afsluiten door allemaal samen nog eens lekker te gaan eten.
Laat ons zeggen dat het een geslaagd weekendje weg was. Ik heb me echt geamuseerd en even kunnen ontspannen. Nu is het weer tijd om terug te gaan naar het gastgezin in Ghalechhap. Over twee weken kunnen jullie lezen welke avonturen we daar hebben meegemaakt.
Tot snel!
Kusjes, Nina
We zijn nu al 3 weken in Nepal, de tijd vliegt. Na 3 weken in het gastgezin konden we even uitblazen in Pokhara. We waren volledig voorbereid op deze 3 dagen. We hebben alles gepland, en dan bedoelen we ook echt alles (we hadden een lijstje met wat we zouden eten op elk moment van de dag 😋). We hebben lekker gegeten, voor school gewerkt en vooral allemaal samen met de andere studenten leuke dingen gedaan.
In dit kort blogberichtje lijst ik graag de hoogtepunten op van dit geweldige weekend:
- Het weekend beginnen met een lekker broodje kip en een fruitsalade als lunch (zalig, zo'n maaltijd zonder rijst).
- Voor school werken met een stuk chocoladetaart (vooral dat laatste deel was dik in orde 😉).
- Een gigantisch shoppingcenter vinden waar je alles wat je nodig hebt in één keer vindt. Dromen komen echt uit.
- Na het shoppingcenter de verkeerde bus nemen en op het verkeerde kruispunt worden afgezet. Daarna de taxi moeten terugnemen omdat je echt geen idee hebt waar je bent. Klinkt stresserend, maar Pauline en ik hebben toch echt goed gelachen.
- Allemaal samen met een bootje varen op het mooie meer van Pokhara.
- Eindelijk eens de hoofdjes van mijn gezin in België en een paar van mijn allerbeste vrienden terugzien via videochat. Ik heb ze wel al een heel klein beetje gemist.
- Het mooie weekend afsluiten door allemaal samen nog eens lekker te gaan eten.
Laat ons zeggen dat het een geslaagd weekendje weg was. Ik heb me echt geamuseerd en even kunnen ontspannen. Nu is het weer tijd om terug te gaan naar het gastgezin in Ghalechhap. Over twee weken kunnen jullie lezen welke avonturen we daar hebben meegemaakt.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Over regen en zonneschijn
Lieve vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
We zijn hier nu al een kleine twee weken en af en toe loopt toch niet alles van een leien dakje. Onze gastfamilie zijn schatten van mensen maar soms wringt het schoentje. We worden bijna iedere seconde van de dag gecontroleerd. Doen we de was correct? Eten we op correcte manier met onze handen? Drinken we genoeg water? Zijn we steeds tevreden? Slapen we goed? We vinden het ontzettend lief dat ze continu bezorgd zijn en ons willen helpen, maar soms hebben we nood aan wat vrijheid. Ze zien ons soms als hulpeloze westersen die niet kunnen koken, kuisen, wandelen, etc. Ze willen ons dan ook deze taken voorlopig niet meteen laten uitvoeren (behalve het wandelen mogen we voorzichtig uitvoeren ;)). Het zal ons deugd doen om volgend weekend een weekendje naar Pokhara te gaan waar we even ons volwassen zelf kunnen zijn.
Natuurlijk zijn er ook veel goeie en leuke momenten. Zoals het samen gezelschapsspellen spelen, het bezoeken van vele huizen in het dorp en niet te vergeten, onze vrolijke kempenaar Arno ontvangen (die ondertussen al een woordenboek West-vlaams heeft aangeschaft). Hij werd openlijk ontvangen door ons gastgezin en viel meteen in de smaak. We merkten van onze gastpapa dat het voor hem gemakkelijker is om met Arno om te gaan dan met ons. In hun cultuur zijn mannen onder elkaar erg hartelijk en open. Zo legt hij vaak eens zijn hand op Arno zijn benen en armen. We zien alvast een echte bromance groeien!
Ook op school zijn er zowel regenachtige als zonnige momenten. De lessen verlopen voorlopig relatief goed. Ondertussen ken ik reeds de volle 5 namen van mijn leerlingen in class 5. Geloof mij, het klinkt gemakkelijker dan het is. Die Nepalese namen zijn niet om mee te lachen. Ze zijn mijn lesgeven ondertussen al wat gewoon geworden. Ik probeer stap voor stap het frontaal lesgeven die ze gewend zijn om te buigen naar een speelsere manier van lesgeven en leren. Maar dit is niet altijd even gemakkelijk. De leerkracht Engels in de lagere school heeft soms nog wat bedenkingen bij mijn manier van lesgeven. Een klein voorbeeld is dat ik meer de klemtoon op goed spreken wil leggen, terwijl hij dit helemaal niet het belangrijkste vindt. Op deze manier komen er soms wat "discussies" tot stand. Ik doe voorlopig nog wat hij vraagt, maar probeer stap voor stap een compromis te vinden tussen onze visies.
Ook de lessen beeld, die ik samen met Pauline geef, verlopen goed. Hierin hebben we al heel wat vorderingen kunnen maken. De lessen beeld zijn normaal gezien in alle klassen altijd hetzelfde, namelijk tekeningen overtekenen en inkleuren. Wij hebben nu al wat andere leuke dingen kunnen doen met verf en kleurpotloden waardoor de leerkrachten wel al meer ideeën hebben voor betere beeldlessen. We zijn goed bezig!
Nog even iets anders. Over romances gesproken, Pauline en ik worden dagelijks met lieve woordjes en vragen over immigratie en huwelijk bestookt van de ongetrouwde Engelse leerkracht op de school. Hij vertelt mij bijvoorbeeld ook in ieder gesprek hoe knap ik wel niet ben. Alsof ik dat nog niet wist 😉. Even aan mijn ouders, ik ben alvast niet van plan om hem mee te nemen naar België. Geen zorgen!
Het volgende blogbericht zal een bericht vanuit Pokhara zijn, waar we een weekend zullen genieten van een leven zonder rijst. Hemels.
Tot snel!
Kusjes, Nina
We zijn hier nu al een kleine twee weken en af en toe loopt toch niet alles van een leien dakje. Onze gastfamilie zijn schatten van mensen maar soms wringt het schoentje. We worden bijna iedere seconde van de dag gecontroleerd. Doen we de was correct? Eten we op correcte manier met onze handen? Drinken we genoeg water? Zijn we steeds tevreden? Slapen we goed? We vinden het ontzettend lief dat ze continu bezorgd zijn en ons willen helpen, maar soms hebben we nood aan wat vrijheid. Ze zien ons soms als hulpeloze westersen die niet kunnen koken, kuisen, wandelen, etc. Ze willen ons dan ook deze taken voorlopig niet meteen laten uitvoeren (behalve het wandelen mogen we voorzichtig uitvoeren ;)). Het zal ons deugd doen om volgend weekend een weekendje naar Pokhara te gaan waar we even ons volwassen zelf kunnen zijn.
Natuurlijk zijn er ook veel goeie en leuke momenten. Zoals het samen gezelschapsspellen spelen, het bezoeken van vele huizen in het dorp en niet te vergeten, onze vrolijke kempenaar Arno ontvangen (die ondertussen al een woordenboek West-vlaams heeft aangeschaft). Hij werd openlijk ontvangen door ons gastgezin en viel meteen in de smaak. We merkten van onze gastpapa dat het voor hem gemakkelijker is om met Arno om te gaan dan met ons. In hun cultuur zijn mannen onder elkaar erg hartelijk en open. Zo legt hij vaak eens zijn hand op Arno zijn benen en armen. We zien alvast een echte bromance groeien!
Ook op school zijn er zowel regenachtige als zonnige momenten. De lessen verlopen voorlopig relatief goed. Ondertussen ken ik reeds de volle 5 namen van mijn leerlingen in class 5. Geloof mij, het klinkt gemakkelijker dan het is. Die Nepalese namen zijn niet om mee te lachen. Ze zijn mijn lesgeven ondertussen al wat gewoon geworden. Ik probeer stap voor stap het frontaal lesgeven die ze gewend zijn om te buigen naar een speelsere manier van lesgeven en leren. Maar dit is niet altijd even gemakkelijk. De leerkracht Engels in de lagere school heeft soms nog wat bedenkingen bij mijn manier van lesgeven. Een klein voorbeeld is dat ik meer de klemtoon op goed spreken wil leggen, terwijl hij dit helemaal niet het belangrijkste vindt. Op deze manier komen er soms wat "discussies" tot stand. Ik doe voorlopig nog wat hij vraagt, maar probeer stap voor stap een compromis te vinden tussen onze visies.
Ook de lessen beeld, die ik samen met Pauline geef, verlopen goed. Hierin hebben we al heel wat vorderingen kunnen maken. De lessen beeld zijn normaal gezien in alle klassen altijd hetzelfde, namelijk tekeningen overtekenen en inkleuren. Wij hebben nu al wat andere leuke dingen kunnen doen met verf en kleurpotloden waardoor de leerkrachten wel al meer ideeën hebben voor betere beeldlessen. We zijn goed bezig!
Nog even iets anders. Over romances gesproken, Pauline en ik worden dagelijks met lieve woordjes en vragen over immigratie en huwelijk bestookt van de ongetrouwde Engelse leerkracht op de school. Hij vertelt mij bijvoorbeeld ook in ieder gesprek hoe knap ik wel niet ben. Alsof ik dat nog niet wist 😉. Even aan mijn ouders, ik ben alvast niet van plan om hem mee te nemen naar België. Geen zorgen!
Het volgende blogbericht zal een bericht vanuit Pokhara zijn, waar we een weekend zullen genieten van een leven zonder rijst. Hemels.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Welkom op de Shree Saraswati Mandir Primary School!
Lieve vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
Toen we voor de eerste keer naar de lagere school gingen, hoopten we op een hartelijk ontvangst. Dit hebben we zeker gekregen. De leerkrachten reageerden nog wat onwennig in het begin (velen van hen hadden nog nooit een blank persoon gezien), maar na een korte kenninsmaking begonnen de meeste leerkrachten al veel vragen te stellen. Na twee dagen noemde een van leerkrachten ons al vrienden van de leerkrachtengroep. Dit deed ons veel deugd.
De school is gelegen op 30 minuten wandelen van ons huisje. Jullie denken nu waarschijnlijk aan 30 minuten in België. Wel, geen Gentse berg kan onze bergwandeling ’s ochtend overstijgen. Wij spreken namelijk letterlijk over 30 minuten de billen en kuiten trainen. Hier is de fitness gratis. Toch genieten we iedere ochtend opnieuw van de prachtige uitzichten tijdens de wandeling. Het is het ademtekort zeker waard.
De school heeft zowel een lagere school als een secundaire school. De foto’s op de blog zijn van de lagere school. Daar hebben we een playgroup (peuterklas), 1 kleuterklas en alle leerjaren tot en met 5, telkens 1 klas per leerjaar. We gingen met het idee dat we per klas een aantal van 30 leerlingen zouden hebben. Liefste volgers, deel dit aantal maar door 5. Het aantal leerlingen per klas gaat van 4 tot 10 leerlingen.
Ook het lesgeven zelf is toch wat anders dan dat we in het landje België gewoon zijn. De leerkrachten worden hier slechts 200 euro per maand betaald en dat merk je vaak aan het lesgeven zelf. De leerkrachten die een les soms niet geven en in de leraarskamer blijven zitten waardoor vaak klassen geen leerkracht hebben. De lessen zijn ook steeds op dezelfde manier gegeven en niet echt voorbereid. We kunnen dit de leerkrachten natuurlijk niet kwalijk nemen, voor een hongerloon ga je je niet elke dag gaan uitsloven. Toch zie je ook heel wat leerkrachten waar de passie voor het lesgeven en de liefde voor de kinderen duidelijk aanwezig is. Dit is enorm hartverwarmend!
Na een weekje lesgeven mochten we met de leerkrachten en leerlingen al mee naar de jaarlijkse picknick. Nog wat kuiten en billen trainen om zo de hoogste heuvel van het dorp te beklimmen en een prachtig uitzicht te aanschouwen. Tijdens de picknick hebben we gedanst, lekker (pikant) gegeten en vooral iedereen beter leren kennen. Met een tevreden gevoel gingen we terug. Voor Pauline mag dit met een korreltje chili genomen worden want pikant eten valt nog niet volledig in de smaak, dit met een nachtje krampen als gevolg.
Ik ben alvast benieuwd naar de eerste lessen in deze school. Ik zal 'English' geven aan class 5, 'science' samen met Pauline in class 6 en 'drawing' samen met Pauline in class 1 tot en met 5.
In de volgende blogpost laat ik weten hoe mijn eerste lessen verliepen. Hoop allen mee voor het beste!
Tot snel!
Kusjes, Nina
Toen we voor de eerste keer naar de lagere school gingen, hoopten we op een hartelijk ontvangst. Dit hebben we zeker gekregen. De leerkrachten reageerden nog wat onwennig in het begin (velen van hen hadden nog nooit een blank persoon gezien), maar na een korte kenninsmaking begonnen de meeste leerkrachten al veel vragen te stellen. Na twee dagen noemde een van leerkrachten ons al vrienden van de leerkrachtengroep. Dit deed ons veel deugd.
De school is gelegen op 30 minuten wandelen van ons huisje. Jullie denken nu waarschijnlijk aan 30 minuten in België. Wel, geen Gentse berg kan onze bergwandeling ’s ochtend overstijgen. Wij spreken namelijk letterlijk over 30 minuten de billen en kuiten trainen. Hier is de fitness gratis. Toch genieten we iedere ochtend opnieuw van de prachtige uitzichten tijdens de wandeling. Het is het ademtekort zeker waard.
De school heeft zowel een lagere school als een secundaire school. De foto’s op de blog zijn van de lagere school. Daar hebben we een playgroup (peuterklas), 1 kleuterklas en alle leerjaren tot en met 5, telkens 1 klas per leerjaar. We gingen met het idee dat we per klas een aantal van 30 leerlingen zouden hebben. Liefste volgers, deel dit aantal maar door 5. Het aantal leerlingen per klas gaat van 4 tot 10 leerlingen.
Ook het lesgeven zelf is toch wat anders dan dat we in het landje België gewoon zijn. De leerkrachten worden hier slechts 200 euro per maand betaald en dat merk je vaak aan het lesgeven zelf. De leerkrachten die een les soms niet geven en in de leraarskamer blijven zitten waardoor vaak klassen geen leerkracht hebben. De lessen zijn ook steeds op dezelfde manier gegeven en niet echt voorbereid. We kunnen dit de leerkrachten natuurlijk niet kwalijk nemen, voor een hongerloon ga je je niet elke dag gaan uitsloven. Toch zie je ook heel wat leerkrachten waar de passie voor het lesgeven en de liefde voor de kinderen duidelijk aanwezig is. Dit is enorm hartverwarmend!
Na een weekje lesgeven mochten we met de leerkrachten en leerlingen al mee naar de jaarlijkse picknick. Nog wat kuiten en billen trainen om zo de hoogste heuvel van het dorp te beklimmen en een prachtig uitzicht te aanschouwen. Tijdens de picknick hebben we gedanst, lekker (pikant) gegeten en vooral iedereen beter leren kennen. Met een tevreden gevoel gingen we terug. Voor Pauline mag dit met een korreltje chili genomen worden want pikant eten valt nog niet volledig in de smaak, dit met een nachtje krampen als gevolg.
Ik ben alvast benieuwd naar de eerste lessen in deze school. Ik zal 'English' geven aan class 5, 'science' samen met Pauline in class 6 en 'drawing' samen met Pauline in class 1 tot en met 5.
In de volgende blogpost laat ik weten hoe mijn eerste lessen verliepen. Hoop allen mee voor het beste!
Tot snel!
Kusjes, Nina
Mijn Nepalees gezin
Liefste vrienden, kennissen, familie en trouwe fans,
Ondertussen zijn we nu al enkele dagen bij ons gastgezin en we hebben niets te klagen. Natuurlijk is ieder begin moeilijk, maar dankzij de gastvrije mensen voelden we ons snel welkom. Ons gastgezin bestaat uit Mahesh (ons gast-papa), Deepa (ons gast-mama) en Drishant (ons Nepali-broertje van 11 jaar). Onze gast-papa is de directeur van de school waarin we lesgeven. Wees niet bang, hij is 90% papa en 10% directeur voor ons. Het verbaast me hoe zorgzaam en lief hij is. Hij verzekerde ons onlangs dat hij er alles aan zal doen om pesters van ons weg te houden en ervoor te zorgen dat iedereen ons respectvol behandelt. Onze gast-mama begrijpt Engels maar spreekt het niet, maar dit maakt haar niet minder hartelijk. Ze was de eerste die ons de zussen van Drishant noemde. Ook Drishant ziet ons als echte zussen en praat trots over ons tegen zijn vrienden. Ook Vlaamse gezelschapspelletjes vallen in het gezin in de smaak.
Het huis heeft verrassend veel comfort. We hebben elk een apart bed met een dunne matras. Hier heeft Pauline al wat minder last van dan ik (met blauwe plekken als bewijs). Ook hebben we een douche met ijskoud water, maar dit wordt opgelost door het af en toe krijgen van een teiltje warm water. Die Franse wc daarentegen gaat me volgens mij nog wat nachtmerries bezorgen. Niet op de broek plassen is de boodschap.
Het eten hier is wel nog wat wennen. De rijst komt me de oren al uit. We krijgen het als ontbijt en als avondeten. Hier noemen ze deze maaltijd ‘Dhal Baat’. Het ruiken van rijst en kruiden bij het opstaan, doet mijn tere maag nog wat keren. Onze eerste les om met ons handen te eten, hebben we reeds achter de rug. Dit maakt het eten van Dhal Baat al heel wat leuker. De lekkere thee en koekjes van onze gast-mama ben ik ondertussen wel al meer dan gewend 😋.
Deze blogpost zullen jullie waarschijnlijk redelijk laat lezen. Dit komt omdat wij geen wifi hebben in het gastgezin. Op school hebben we af en toe een klein beetje internet om enkele berichtjes te sturen via sociale media, maar niet voldoende om de blog te onderhouden. Dit zullen we om de twee weken doen wanneer we een weekend in Pokhara zijn.
We kijken er al naar uit om het laatste lid van de familie binnenkort te ontvangen, namelijk Arno. Ook Arno, die biologie en geschiedenis studeert voor secundair onderwijs, zal bij ons in het gastgezin verblijven en lesgeven op dezelfde school. De volgende blogpost zal over mijn eerste ervaringen binnen de school zijn.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Ondertussen zijn we nu al enkele dagen bij ons gastgezin en we hebben niets te klagen. Natuurlijk is ieder begin moeilijk, maar dankzij de gastvrije mensen voelden we ons snel welkom. Ons gastgezin bestaat uit Mahesh (ons gast-papa), Deepa (ons gast-mama) en Drishant (ons Nepali-broertje van 11 jaar). Onze gast-papa is de directeur van de school waarin we lesgeven. Wees niet bang, hij is 90% papa en 10% directeur voor ons. Het verbaast me hoe zorgzaam en lief hij is. Hij verzekerde ons onlangs dat hij er alles aan zal doen om pesters van ons weg te houden en ervoor te zorgen dat iedereen ons respectvol behandelt. Onze gast-mama begrijpt Engels maar spreekt het niet, maar dit maakt haar niet minder hartelijk. Ze was de eerste die ons de zussen van Drishant noemde. Ook Drishant ziet ons als echte zussen en praat trots over ons tegen zijn vrienden. Ook Vlaamse gezelschapspelletjes vallen in het gezin in de smaak.
Het huis heeft verrassend veel comfort. We hebben elk een apart bed met een dunne matras. Hier heeft Pauline al wat minder last van dan ik (met blauwe plekken als bewijs). Ook hebben we een douche met ijskoud water, maar dit wordt opgelost door het af en toe krijgen van een teiltje warm water. Die Franse wc daarentegen gaat me volgens mij nog wat nachtmerries bezorgen. Niet op de broek plassen is de boodschap.
Het eten hier is wel nog wat wennen. De rijst komt me de oren al uit. We krijgen het als ontbijt en als avondeten. Hier noemen ze deze maaltijd ‘Dhal Baat’. Het ruiken van rijst en kruiden bij het opstaan, doet mijn tere maag nog wat keren. Onze eerste les om met ons handen te eten, hebben we reeds achter de rug. Dit maakt het eten van Dhal Baat al heel wat leuker. De lekkere thee en koekjes van onze gast-mama ben ik ondertussen wel al meer dan gewend 😋.
Deze blogpost zullen jullie waarschijnlijk redelijk laat lezen. Dit komt omdat wij geen wifi hebben in het gastgezin. Op school hebben we af en toe een klein beetje internet om enkele berichtjes te sturen via sociale media, maar niet voldoende om de blog te onderhouden. Dit zullen we om de twee weken doen wanneer we een weekend in Pokhara zijn.
We kijken er al naar uit om het laatste lid van de familie binnenkort te ontvangen, namelijk Arno. Ook Arno, die biologie en geschiedenis studeert voor secundair onderwijs, zal bij ons in het gastgezin verblijven en lesgeven op dezelfde school. De volgende blogpost zal over mijn eerste ervaringen binnen de school zijn.
Tot snel!
Kusjes, Nina
Kathmandu in vogelvlucht.
Dag lieve vrienden, kennissen, trouwe fans, etc.
Bij deze ons eerste blogbericht rechtstreeks uit Kathmandu. We hebben hier al een bewogen drie dagen achter de rug. Bij onze aankomst hadden wij een eerste kleine tegenslag. Namelijk 5 van onze 8 valiezen waren blijven steken in Istanbul. Ondanks deze domper startten we toch met heel veel zin en enthousiasme aan onze eerste dagen in Kathmandu.
Onze eerste dag was meteen een volgeplande dag. We bezochten de Monkeytempel, the royal square of Pathan, we woonden een traditionele lijkenverbranding bij en eindigden met het bezoeken van een stoepa (= een soort tempel 😉).
Wat we natuurlijk ook reeds hebben gedaan in Kathmandu is heerlijk gaan eten en een cocktailtje drinken die maar liefst drie keer minder kost dan in België. Het leven is prachtig. Wat ons zeker zal bijblijven is de liveband die we ontmoetten in een gezellig café. Ze speelden enkele nummers speciaal voor ons, waar we natuurlijk niet van opkeken 😉. Fotomateriaal van ons en onze grootste fans, de leden van de liveband, is te zien bij foto’s.
De tweede dag startte met de tweede domper. Pauline en Justine (een van onze mede-olo’tjes) hebben de hele nacht op de pot gezeten en ervoor gestaan (we besparen u de details). Hierdoor misten we de zonsopgang en een bezoek aan Bhaktapur. Tegen de late namiddag waren de zieken gelukkig wat beter en konden we onze dagen in Kathmandu afsluiten met onze verloren bagage terug in ons midden en een prachtige zonsondergang bekeken vanop de top van een berg.
Morgen vertrekken we richting ons gastgezin in de streek Mirlung. We kijken ernaar uit om alles over ons gastgezin, stageschool en omgeving te delen met jullie. We kunnen nog niet met zekerheid zeggen wanneer dit zal aangezien we niet weten of we daar internet zullen hebben.
Kusjes van Pauline en Nina.
Bij deze ons eerste blogbericht rechtstreeks uit Kathmandu. We hebben hier al een bewogen drie dagen achter de rug. Bij onze aankomst hadden wij een eerste kleine tegenslag. Namelijk 5 van onze 8 valiezen waren blijven steken in Istanbul. Ondanks deze domper startten we toch met heel veel zin en enthousiasme aan onze eerste dagen in Kathmandu.
Onze eerste dag was meteen een volgeplande dag. We bezochten de Monkeytempel, the royal square of Pathan, we woonden een traditionele lijkenverbranding bij en eindigden met het bezoeken van een stoepa (= een soort tempel 😉).
Wat we natuurlijk ook reeds hebben gedaan in Kathmandu is heerlijk gaan eten en een cocktailtje drinken die maar liefst drie keer minder kost dan in België. Het leven is prachtig. Wat ons zeker zal bijblijven is de liveband die we ontmoetten in een gezellig café. Ze speelden enkele nummers speciaal voor ons, waar we natuurlijk niet van opkeken 😉. Fotomateriaal van ons en onze grootste fans, de leden van de liveband, is te zien bij foto’s.
De tweede dag startte met de tweede domper. Pauline en Justine (een van onze mede-olo’tjes) hebben de hele nacht op de pot gezeten en ervoor gestaan (we besparen u de details). Hierdoor misten we de zonsopgang en een bezoek aan Bhaktapur. Tegen de late namiddag waren de zieken gelukkig wat beter en konden we onze dagen in Kathmandu afsluiten met onze verloren bagage terug in ons midden en een prachtige zonsondergang bekeken vanop de top van een berg.
Morgen vertrekken we richting ons gastgezin in de streek Mirlung. We kijken ernaar uit om alles over ons gastgezin, stageschool en omgeving te delen met jullie. We kunnen nog niet met zekerheid zeggen wanneer dit zal aangezien we niet weten of we daar internet zullen hebben.
Kusjes van Pauline en Nina.
Ready, packed, GO!
Hier zijn we dan, één dag voor het vertrek. Jaja, je leest het goed, morgen vertrek ik naar Nepal. "Hoe voel je je?" hoor ik je denken? Wel, ik heb er enorm veel zin in! Alles is reeds klaar voor vertrek en de uren vliegen voorbij en lijken tegelijkertijd heel erg lang te duren.
Morgen vertrek ik om 18u15 vanuit Schiphol, Amsterdam naar Kathmandu in Nepal. Daar zullen wij eerst enkele dagen de hoofdstad bezoeken en daarna vertrekken wij richting Mirlung.
Daar zal ik, samen met Pauline, 3 maanden lesgeven in een lagere school. Wat wij allemaal doen en verwezenlijken daar kan je op deze blog lezen (of op die van Pauline natuurlijk).
Tot snel!
Kusjes, Nina